|
| blader terug |
| Onderwerp:Jobs klacht |
| bijbelboek:Job |
| hoofdstuk: 30 vers 15 t/m 26
|
|
huidige meer van Tiberias, waar het enorm kan spoken.
Het ligt diep, meer dan 200 meter onder de zeespiegel en wordt omringd door de hoge flanken van de uitlopers van het Libanon-gebergte en de Syrische bergketen.
Gewoonlijk ligt het er stil en rustig bij.
Maar op warme dagen kunnen echter door valwinden de golven plotseling worden opgezweept zodat het voor een boot moeilijk wordt om nog veilig de haven binnen te lopen.
Hoewel zij Jezus aan boord hebben (Vaders Zoon), slaat de paniek onder de discipelen toe.
Zij schudden Hem wakker en schreeuwden: “Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?”
In beide situaties lijkt het zo te zijn dat de ander zich niet gezien en gehoord weet door God ( Job) en door Jezus.
Job voelt zich miskent, de discipelen voelen zich in de steek gelaten.
Het lijkt alsof de klacht van de ander geen ingang vindt bij God;
Waarom geeft God Job geen antwoord op zijn vragen, waarom ligt Jezus te slapen op het dek van het schip en treed hij niet op tegen de storm maar laat hij de discipelen ogenschijnlijk aan hun lot over?
Dit brengt mij bij het volgende punt, het zwijgen van God
2. Het zwijgen van God
God zwijgt en Jezus slaapt.
Als een bescheiden, zwijgende vriend die Job aanhoort, zwijgt God, 32 hoofdstukken lang.
Geen enkele keer heeft Hij Job, diens echtgenote of zijn vrienden onderbroken in hun gesprekken, adviezen en jammerklachten.
God heeft Job zijn hartverscheurende verhaal laten doen.
Het is alsof Hij tegen Job zegt, “gooi het er nu allemaal maar uit.
Ik heb de tijd, Ik luister.”
Er zit echter ook een andere kant aan het niet direct antwoorden van God.
Het zwijgen van God, kan er voor zorgen dat er een innerlijke stilte bij Job, bij ons mensen wordt gecreëerd.
En daar waar stilte is, kan inzicht en wijsheid groeien.
Maar dat is niet altijd even eenvoudig.
Vooral voor Job, die, in diepe ellende, zo worstelt met zijn ogenschijnlijk afwezige God.
Het is vast wel heel herkenbaar:
De ervaring alsof het lijkt dat de hemel gesloten is.
Het gevoel dat je volledig op jezelf word teruggeworpen.
De lange nachten waarin je worstelt met de Waarom vragen.
En de hoe- moet- het -nu -verder vragen.
Die momenten, waarin je zo bang bent om alles wat je zo lief en dierbaar is te verliezen en God niet lijkt te reageren.
Wil dat dan ook zeggen dat Hij er niet is?
In Zijn evangelie, nodigt Marcus ons als het ware uit om ons te laten inspireren door de houding van Jezus in de boot in die heftige storm.
Jezus is niet angstig of bevreesd.
Hij slaapt.
In vertrouwen,
In de armen van De Vader
Zijn slapen zou je kunnen opvatten als een zwijgende preek over vertrouwen.
Niet de omstandigheden hoeven allesbepalend te zijn, hoe indringend en bedreigend ook.
God blijft overdonderend aanwezig ook in Zijn zwijgen.
Hij vaart mee in de stormen van ons leven
Hij hoort ons, ziet ons, ziet ons hart aan.
Dat brengt mij bij het 3e punt van deze overdenking, nm.
Het antwoord van God
Uiteindelijk, neemt God het woord.
God antwoord Job in een storm.
God schudt hem wakker.
Job wordt wakker geschud, door een nieuw, een ander soort vragen.
“” Vertel mij Job, waar was je toen de wereld geschapen werd.
Toen de chaos werd beteugeld?”
Job moet zich opnieuw God als schepper te binnen brengen.
De scheppende God die zich uitspreekt in al wat leeft.
De ervaring van mensen met deze God is, dat Hij zijn schepping in stand wil houden, ondanks alle bedreiging, alle dood.
Hij wil met mensen meegaan onderweg, door alles heen, als een kracht.
Een God die ons begrip te boven gaat.
Het is niet Gods bedoeling om die arme getormenteerde Job nog wat extra klappen te geven, nee God zet hiermee de zaken weer in de juiste verhoudingen.
(Op de letter beschouwd geeft God, Job geen antwoord op zijn klagen)
(God roept Job tot de orde.)
En Job zwijgt ……. en luistert, drie hoofdstukken lang naar wat God Hem te zeggen heeft.
Wanneer wij nog één keer terugkeren naar ons evangelieverhaal
Lezen wij dat ook Jezus Zijn discipelen tot de orde roept wanneer hij zegt: ‘Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?’
Je zou kunnen zeggen, moet ik Mij steeds opnieuw bewijzen om jullie geloof in Mij en mijn vader te bevestigen?
De vraag dient zich aan in hoeverre de voorbeelden van vandaag iets te zeggen hebben voor ons hede ten dage
Ik denk veel.
Wij kunnen ons allemaal wel situaties voor de geest halen waarin wij zeggen, of hebben gezegd, waarom moet mij dit nu overkomen.
Hier heb ik niet omgevraagd.
Deze ziekte, dit verlies en vult u verder maar aan.
Het water kan ons in het leven tot aan en voorbij de lippen staan.
God waar bent U nu, kan het dan klinken.
Maar wordt deze klacht wel gehoord?
Of antwoord God mij alleen in Zijn Zwijgen en een terechtwijzing?
Waar is de troost in dit hele verhaal?
Soms moet je als mens eerst door de stormen in je leven heen, voordat je überhaupt open kunt staan om iets van troost te kunnen ontvangen, van God en van de mensen om je heen.
De moeite, Het verdriet kan te groot zijn.
Zodat er alleen maar ruimte kan zijn voor de aanklacht.
En het zij u gegeven dat deze dan op God gericht mag zijn.
Het geeft n.m aan dat er nog contact met Hem is.
Gods ultieme troost voor ons, bestaat hierin, dat Hij ons verhaal niet afpakt, maar uitwerkt, er in mee leeft en ontvouwt tot over de dood heen.
Op dit moment, hier op deze aarde zegt Hij tot u en tot mij: “Kind ik heb jou uniek gemaakt, jouw naam staat geschreven in mijn handpalm, zonder Mijn wil zal geen haar van jouw hoofd vallen.
En, Ik heb jou in deze wereld geplaatst om zelf vorm te geven aan je leven, ook wanneer dit inhoudt dat er moeilijkheden komen.
Maar weet dat ik jou vasthoud.
Weet dat ik jouw verhaal hoor.
Weet dat ik jou de tijd wil geven om te helen.
Amen |
|
|
|
