|
| blader terug |
| Onderwerp:De Samaritaanse vrouw (oudjaar) |
| bijbelboek:Johannes |
| hoofdstuk: 4 vers 3 t/m 15
|
|
brengen moge, Mij geleidt des Heeren hand; moedig sla ik dus de oogen naar het onbekende land.’
Dit lied, gezang 293, wordt rond de jaarwisseling in veel kerken gezongen:
Jacqueline van der Waals schreef deze tekst, kort voordat zij in 1922 op 53-jarige leeftijd overleed.
Wij staan dezer dagen op de grens van een oud en een nieuw jaar.
Het is een tijd van terug blikken en voor uit kijken.
We weten inmiddels wat het afgelopen jaar ons heeft gebracht of afgenomen, maar we weten nog niet wat het nieuwe jaar voor ons in petto heeft.
Zo even lazen we het verhaal van de Samaritaanse vrouw die Jezus bij de bron van Jakob ontmoet.
Deze vrouw, heeft geen tijd om stil te staan bij wat de toekomst brengen zal.
Trouwens, zij weet al hoe deze er uit zal zien.
Iedere dag, jaar in, jaar uit, is zij alleen maar bezig met overleven.
Ooit is het misgegaan met deze vrouw, waar we de naam niet van weten.
In haar verlangen naar geborgenheid en liefde, heeft ze keer op keer haar oog op de verkeerde mannen laten vallen en mede hierdoor is het bergafwaarts met haar gegaan.
In de verzen verderop in de tekst staat te lezen, dat zij inmiddels van 5 mannen is gescheiden en nu ongehuwd samenleeft met een zesde man.
De mensen in het stadje Sichar of Sichem waar zij woont, spreken er schande van.
Ze wordt door hen genegeerd, maar hoort vaak mensen achter haar rug om over haar roddelen, wanneer zij voorbij loopt.
Dit raakt haar diep en heeft er voor gezorgd dat ze de mensen is gaan mijden.
In plaats van gezellig met de andere vrouwen op de koele momenten van de dag water te halen, loopt zij alleen |lees verder | |
|
|
|
