|
| blader terug |
| Onderwerp:De ware wijnstok |
| bijbelboek:Johannes |
| hoofdstuk: 15 vers 1 t/m 8
|
|
maar kort te leven hebben, dan moet er nog zoveel gezegd worden, de tijd die nog rest moet goed benut worden.
De belangrijke mensen, moeten niet onverzorgd achter blijven.
Samen met Zijn discipelen heeft Jezus zo even, voor de eerste keer het avondmaal gevierd, met elkaar hebben zij brood en wijn gedeeld.
Jezus heeft hen verteld waarom het vieren van het avondmaal zo belangrijk is en dat zij dit na zijn dood moeten blijven doen om Hem te gedenken.
Het had op een afscheidsrede geleken en de leerlingen voelden zich opgelucht toen Jezus na de maaltijd voorstelde om naar buiten te gaan.
Even de benen strekken, even dat zware gevoel afschudden van naderend afscheid.
De leerlingen weten namelijk nog niet dat hun eerste avondmaal, meteen ook het laatste avondmaal samen met Jezus is geworden.
Buiten gekomen zet Jezus Zijn afscheidsrede voort.
Hij blijft stilstaan en overziet de wijngaarden waarvan er zo velen waren in het oude Israël.
Vooral het milde klimaat van Judea was zeer geschikt om wijnen te produceren.
En hier, vertelt Hij hen de gelijkenis van de wijnstok en de ranken.
‘Ik ben de ware wijnstok en Mijn Vader is de wijnbouwer’, zegt Jezus terwijl Hij wijst naar de wijngaarden om hen heen.
Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken.
Als iemand in mij blijft en ik in hem, zal hij veel vrucht dragen.
Maar zonder mij is vrucht dragen niet mogelijk.
Hier zien we dat Jezus, ook in Zijn laatste dagen, spreekt in de vorm van een gelijkenis.
Ook nu, maakt Hij gebruik van beelden uit het dagelijks leven.
Dat is wat Jezus doet, aansluiting zoeken bij wat wij mensen kunnen begrijpen.
Altijd op zoek naar de verbinding met ons mensen, naar verbondenheid.
En dan spreekt |lees verder | |
|
|
|
