|
| blader terug |
| Onderwerp:De verloren zoon? |
| bijbelboek:Lucas |
| hoofdstuk: 15 vers t/m
|
|
waar zijn vader op de uitkijk stond.
Op de uitkijk naar zijn jongste zoon.
De oudste zoon laat zich kennen.
Hij is terecht verongelijkt.
Hij voelt zich tekort gedaan.
“Nooit ben ik ongehoorzaam geweest, nooit heb ik ook maar een geitenbokje gekregen om met mijn vrienden feest te vieren’.
En die schuinsmarcheerder van een broer komt terug en alles lijkt vergeten en vergeven.
De oudste zoon laat zich kennen.
Hij blijft buiten, als zijn broer binnenkomt.
Hij blijft buiten.
En zo dreigt de vader bij het terugvinden van zijn ene kind, zijn andere kind te verliezen.
Zo kunnen wij dat ook ervaren in ons leven.
Altijd hebben wij trouw onze ouders of anderen terzijde gestaan.
En ineens, worden anderen belangrijker geacht dan wijzelf.
Anderen die nooit meer wat van zich lieten horen.
Trouw blijven aan waar wij aan begonnen zijn....lijkt niet genoeg.
De weggelopen ander wordt hoger geacht?!
Of toch niet?
Deze gelijkenis confronteert ons vanochtend met onze beweegredenen.
Waarom doen wij wat wij doen voor iemand , misschien al jaren lang.
Verwachten wij daar wat voor terug?
Zijn wij bijvoorbeeld bereid om te leren zien, dat trouw blijven aan wat wij doen, voor ouders of anderen geen prijskaartje hoeft te hebben.
Dat het geheim van echte onbaatzuchtige liefde jegens de ander, ligt in trouw blijven aan jezelf en jouw missie in het leven.
Dichtbij huis of verder weg
Deze vragen leven niet bij God.
God ziet reikhalzend uit naar de terugkomst van zijn kinderen, al zijn mensen op aarde.
De vader in de gelijkenis wil niets liever dan zijn bezit, zijn liefde, met ál zijn kinderen delen.
Hij wordt met ontferming bewogen als hij die ene ziet van verre
en haalt hem binnen.
Maar daar blijft het niet bij.
Vervolgens gaat hij ook naar buiten om die andere |lees verder | |
|
|
|
